Babalar ve Anneler evlatlarını gözleri gibi yetiştirir ama sonunda vakti zamanı geldiğinde yuvadan uçurur. Ama bazı Baba ve Annelerin gözleri gibi yetiştirdikleri evlatlarının Mürvetlerini görürken, ayrılık saati gelip çattığında vedalaşmak işte çok zor olur. 

Bir babanın, kızının Mürvet'ini görmesi en büyük mutluluklarından biridir. O gün, Nikâh, düğün telaşı, misafirlerin coşkusu ve evladının mutluluğuyla harmanlanan duygular selinde, bir duygu daha vardır ki o da, Babanın gözleri yaşartan buruk bir vedasıdır…

       Bu hüzünlü ve bir o kadar da anlamlı veda anı, fotoğraf karesine yansıyor. Beyazlar içindeki gencecik kız, gelin olmuş, baba evinden ayrılmaya hazırlanıyor. Yanında, onu bu yaşa getiren, her daim kol kanat geren babası Mustafa Köktürk ve Kızı Afra Köktürk. Fotoğraftaki yüzünde, bir yandan evladının mutluluğunu görmenin gururu, diğer yandan da ondan ayrılmanın o tarifi imkânsız hüznü okunuyordu…

       O an, kelimeler kifayetsiz kalır. Bir baba, kızına ne söyleyebilir ki? Hayatı boyunca öğrendiklerini, tecrübelerini, ona aktarmak ister. Onu yeni hayatına uğurlarken, arkasından el sallayan değil, yüreğiyle onunla birlikte yola çıkan bir baba olmanın ağırlığıyla konuşur Mustafa Köktürk, belki de sesli bir nasihat değildir bu; gözleriyle, dokunuşuyla, hatta suskunluğuyla aktardığı bir bilgeliktir…

       “Kızım, Afram” der o sessiz nasihat, “unutma ki sen bir yuvayı aydınlatacak güneşsin. Eşinin yoldaşı, sırdaşı, en büyük destekçisi ol. Sabırlı ol, sevgiyle yaklaş her şeye. Bazen fırtınalı günler yaşayabilirsiniz, ama unutma ki fırtınalar, en sağlam ağaçları dahi köklerinden sökemez. Yeter ki ‘Soyadın gibi’ köklerin sağlam olsun, sevginle besle onları…”

       Bu sözler, sadece bir babanın kızına öğütleri değildir. Nesillerdir süregelen bir geleneğin, bir kültürel mirasın yansımasıdır. Evlilik, sadece iki insanın birleşmesi değil, iki ailenin, iki farklı dünyanın da birleşmesidir. Mustafa Köktürk, kızı Afra’yı bu yenidünyaya uğurlarken, ona sadece iyi dileklerini değil, aynı zamanda hayatın zorluklarına karşı durabilmesi için bir zırh giydirmektedir…

       O karede, bir baba ile bir kızın arasındaki derin bağın gücü görülüyor. Bu bağ ne mesafe tanır ne de zaman. Kız ne kadar uzakta olursa olsun, babasının duaları ve nasihatleri, onun kalbinde daima yankılanacaktır. Mustafa Köktürk, belki de hayatının en zor vedasını o gün yaşamıştır, ama bu veda aynı zamanda, kızına duyduğu sevginin ne kadar büyük olduğunu da göstermiştir. Bu fotoğraf, sadece bir anı değil, aynı zamanda babalık sevginin ölümsüz bir kanıtı olmuştur. Veda vakti geldiğinde, ‘iki damla gözyaşı’ ve buruk veda. İşte Babalık böyle bir şeydir…